Κάτι που ξεκίνησε ως αστείο κατέληξε σε εμπειρία ζωής.

Πέρασα δέκα μήνες σε ένα σχολείο γεμάτο χρώματα, γεμάτο γέλια, σε ένα μέρος όπου όλα τα άτομα είναι ίσα, ένα μέρος που σέβεται τα παιδιά και τα δίνει χώρο και χρόνο να εκφραστούν, να συμβάλουν και να δημιουργήσουν και μέσα από αυτά να μάθουν.

Ήταν δέκα δύσκολοι μήνες. Ήμασταν στην τελική και σε ένα μέρος με 8.000 κατοίκους, ένα χωριό. Ένα μέρος που πολύ δύσκολα γνώριζες άλλο συνομήλικο νέο άτομο. Γι αυτό και ήταν αρκετά μοναχικά για πολύ καιρό.

Μικρό μέρος πολλές φορές ισοδυναμεί και με αρκετή ξενοφοβία και ρατσισμό και κοινωνικούς και γλωσσικούς περιορισμούς.

Αυτές οι δυσκολίες όμως έφεραν αντίστοιχα θετικά. Για να καλύψουμε το κενό της μοναξιάς, το γεμίσαμε με αρκετά ταξίδια (ευχαριστώ την σημαντικά τυχερή γεωγραφική μας θέση!). Μάθαμε να κάνουμε μια απλή και αργή ζωή που μας έδωσε την ευκαιρία να παρατηρήσουμε και να εκτιμήσουμε παραπάνω το περιβάλλον μας και ό,τι αυτό περιλαμβάνει.

Αναγκαστήκαμε και ωθηθήκαμε να μάθουμε την τοπική γλώσσα κερδίζοντας νέες γνώσεις. Βγήκαμε από το κέλυφός μας και παλέψαμε και αναζητήσαμε νέες ανθρώπινες σχέσεις.

Και ο χρόνος μετά με τη σειρά του βοήθησε και τα γύρω μας άτομα να εξοικειωθούν με μας και να μας αγκαλιάσουν, και στο σχολείο αλλά και στην πόλη.

Το πιο εύκολο ήταν τα παιδιά. Και το πιο όμορφο μπορώ να πω. Δεν χρειαζόμασταν καν κοινή γλώσσα. Χρειαζόταν απλά ένα χαμόγελο, λίγο παιχνίδι και αμέσως υπήρχε εμπιστοσύνη και κατανόηση. Έπειτα αναπτύχθηκε και η αγάπη και η αγκαλιά.

Από τους πιο δύσκολους αποχαιρετισμούς ήταν αυτός της αγκαλιάς. Της συντροφιάς των νέων φίλων. Της αγάπης των παιδιών.

Κέρδισα πολλά από αυτή την εθελοντική εμπειρία.

Πολλές εμπειρίες, φιλίες που έχουν μετατραπεί σε κάτι πολύ βαθύ, πολλή αγάπη και πολλές αγκαλιές, νέες γνώσεις και ανανέωση ψυχής και μυαλού.

Αφήνω πίσω μου την πανέμορφη φύση της Τσεχίας, το δέντρο μου που είχα θέα έξω από το δωμάτιο μου, όλα μου τα παιδιά και τα φιλαράκια μου όλων των ηλικιών.

Εις το επανιδείν, dekuij, miluji te!