Ότι θα μου λέγανε θα ζήσεις για 9 μήνες κάπου, όπου η γλώσσα είναι πάρα πολύ δύσκολη, θα κάνεις
να δεις τον ήλιο μήνες, θα χιονίζει για 8 μήνες, θα έχει θερμοκρασίες μέχρι και -30 και θα περάσεις
τέλεια και θα θέλεις να ξανα πάς, ποιος να το πίστευε; Εγώ λοιπόν βρέθηκα στην Εσθονία, όπου έκανα
το EVS μου σε ένα νηπιαγωγείο στην πόλη Ταλίν. Το Ταλίν είναι μια πανέμορφη πόλη, πολλή
διαφορετική από πολλές απόψεις, που τα συνδυάζει όμως όλα. Ήταν μια εμπειρία υπέροχη, που όταν
αναπολώ στιγμές αναρωτίεμαι αν όντως τα έζησα όλα αυτά, ή ήταν ένα όνειρο. Το περιβάλλον, οι
άνθρωποι, οι συνθήκες ήταν όλες πολύ πρωτόγνωρες εμπειρίες για μένα. Γνώρισα υπέροχους
ανθρώπους, από τελείως διαφορετικές κουλτούρες που όμως είχαμε τις ίδιες φιλοδοξίες και τα ίδια
όνειρα… να προσφέρεις ανιδιοτελώς για κάτι καλύτερο. Μοιράζεσαι στιγμές μαζί τους, τόσο
ξεχωρίστες, που αν δεν υπήρχε το EVS, απλά δεν θα υπήρχαν.
Επείδη το EVS το ζεις μια φόρα στη ζωή σου, πρέπει να το ζήσεις το έπακρο και να αφήσεις τη
δική σου πινελιά και αυτό λοιπόν έκανα. Προσπάθησα οι μέρες στη δουλειά να είναι μοναδικές τόσο για
τα παιδιά όσο και για μένα, με yoga, twister, παιχνίδια αισθήσεων, κυνήγι θησαυρού, χειροτεχνίες και
ένα ελληνικό πρότζεκτ, όπου μιλήσαμε για την Αρχαία Ελλάδα, μάθαμε ελληνικές λέξεις και μέχρι και
σπανακοπιτάκια κάναμε. Ξέρεις ότι έκανες, ότι καλύτερο μπορούσες και έδωσες όσο αγάπη είχες, όταν
ακούς από τα παιδιά να σε φωνάζουν emme, δηλαδή μαμά και να σου λένε ma armastan sind, δηλαδή
σ’ αγαπώ.