Όταν έρχεσαι από μια χώρα όπως η Ελλάδα, η Πολωνία είναι μεγάλη έκπληξη…

Τεράστιες εκτάσεις με δάση και λίμνες ως εκεί που φτάνει το μάτι, τοπίο απερίγραπτο, σχεδόν μαγικό! Οι πόλεις είναι εξίσου εντελώς διαφορετικές με αυτό που γνωρίζουν οι Έλληνες όπως και η ζωή σε αυτή τη χώρα. Όπως διαπίστωσα από την πρώτη στιγμή, οι άνθρωποι εδώ είναι πάνω απ’όλα πρόθυμοι. Προσπαθούν πάντα και με όλη τους τη διάθεση να σε βοηθήσουν – εάν το ζητήσεις. Επίσης, αγαπούν να δουλεύουν. Θέλουν να είναι χρήσιμοι και περιμένουν από εσένα το ίδιο. Θα πρέπει να είσαι ανεξάρτητος και να παίρνεις πρωτοβουλίες για τον εαυτό σου κι αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο μεγαλώνουν τα παιδιά και δουλεύουν οι ενήλικοι – ένα από τα πρώτα που μου έκαναν εντύπωση στην εργασία μου (που περιλαμβάνει και παιδιά) είναι το πόσο ανεξάρτητα είναι παρά την ηλικία τους. Υπάρχει επίσης, τουλάχιστον το μέρος που είμαι, έντονη αίσθηση της κοινότητας. Θες γιατί η πόλη είναι μικρή, θες γιατί είναι κομμάτι της εδώ κουλτούρας γενικότερα, πάντως γίνονται συνεχώς δρώμενα που φέρνουν κοντά τους ντόπιους για να πετύχουν κοινούς άστοχους ή έστω να έρθουν πιο κοντά. Για παράδειγμα, η άμεση συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης για τους πληγέντες από μεγάλες καταιγίδες ή τα συχνά αθλητικά δρώμενα στα οποία συμμετέχουν σχεδόν όλοι οι κάτοικοι, πάντα. Τέτοια δρώμενα βοήθησαν κι εμένα να αναμειχθώ με τον κόσμο σε μεγάλο βαθμό, εξάλλου σε ένα μικρό μέρος όπως αυτό η ‘νυχτερινή διασκέδαση’ είναι πιο περιορισμένη. Μου έκανε καλό η ζωή εδώ γιατί τουλάχιστον ηρέμησα από τη βαβούρα και το τρέξιμο της μεγαλούπολης. Επίσης είδα μια πιο παραδοσιακή πλευρά της χώρας, μια πλευρά ζεστή και αφιερωμένη στο ‘εμείς’ όσο μπορούν. Η ζωή εδώ είναι συγκριτικά ήρεμη και με πρωταρχικό στόχο τη βοήθεια και τη συμμετοχή και έδωσε και σε ‘μένα μεγάλη ευχαρίστηση το να περνάω ποιοτικό χρόνο με τους ντόπιους βοηθώντας παράλληλα τους έχοντες μεγαλύτερη ανάγκη.

Και το ταξίδι φυσικά… συνεχίζεται!